11 stycznia 1921 r. urodził się Tadeusz Szumielewicz ps. „Ted” – żołnierz rozwadowskiego Kedywu AK | Muzeum Kierownictwa Dywersji Armii Krajowej (w organizacji)

Tadeusz Szumielewicz ps. „Ted”

ur. 11.01.1921 r. – zm. 03.05.1944 r.
żołnierz Kedywu AK obwodu Nisko – Stalowa Wola
żołnierz leśnego oddziału AK „Kmicica” Jana Orla (Wysockiego)

Tadeusz Szumielewicz urodził się 11 stycznia 1921 r. w Muszynie, dzisiejszym województwie dolnośląskim. Był synem Władysława i Marii z d. Motyka. Miał dwóch starszych braci Bolesława i Stanisława oraz młodszą siostrę Annę. Brat Stanisław Szumielewicz ps. „Kryspin” był jak on żołnierzem rozwadowskiego Kedywu. Wraz z rodziną mieszkali w Toruniu, potem w Krakowie, a następnie zamieszkali w Stalowej Woli, gdzie ojciec założył sklep. W Stalowej Woli uczęszczał do liceum ogólnokształcącego, naukę w liceum przerwał wybuch wojny. Podczas okupacji podjął pracę urzędnika w okupowanych przez Niemców Zakładach Południowych przemianowanych na „Hermann Göring Stahlwerke Braunschweig – Werk Stalowa Wola” i równocześnie podjął naukę na tajnych kompletach. W 1941 r. zdał egzamin maturalny na tajnych kompletach.

Konspiracja antyniemiecka

Na początku 1944 roku porzucił pracę w okupowanych Zakładach Południowych i podjął się pracy konspiracyjnej w Armii Krajowej. Tak jak starszy brat Stanisław, został żołnierzem rozwadowskiego Kedywu obwodu Nisko – Stalowa Wola, gdzie pełnił funkcję specjalnego łącznika Kedywu i Komendy obwodu z oddziałem dyspozycyjnym Jan Orła-Wysockiego „Kmicica”, działającego wówczas na Zasaniu w rejonie Lasów Janowskich. Praca specjalnego łącznika polegała na utrzymywaniu stałej łączności i na dostarczaniu pomiędzy Kedywem, oddziałem leśnym i Komendą obwodu informacji o konfidentach, zagrożeniach, a także czasem zaopatrywał w żywność oddział „Kmicica”.

Zginął z rąk komunistycznej partyzantki

3 maja 1944 r. Tadeusz Szumielewicz wracał z oddziału „Kmicica” do Rozwadowa z drugim nieznanym wówczas kandydatem na partyzanta, będąc we wsi Jarocin w okolicach Lasów Janowskich zostali zatrzymani przez „Wicka” (NN) i „Bielaka” (NN) z komunistycznego oddziału partyzanckiego „Dobrego” – Armii Ludowej (AL). Wyrok na Szumielewiczu i jego koledze wykonał Józef K. mieszkaniec Jarocina i także partyzant AL z oddziału „Dobrego”.

Ekshumacja

Po wojnie w 1945 r. okoliczności jego śmierci udało się ustalić Mieczysławowi Potyńskiemu ps. „Poraj” – ostatniemu dowódcy oddziału „Kmicica” i byłemu żołnierzowi Kedywu. Po ustaleniu miejsca pochówku, Potyrański wraz z kolegą Janem Kajzerem „Wieżą” z oddziału „Kmicica” ekshumowali jego zwłoki i przewieźli do Stalowej Woli, gdzie został pochowany w Mauzoleum żołnierzy AK na Cmentarzu Komunalnym.

Mauzoleum na Cmentarzu Komunalnym w Stalowej Woli, gdzie spoczywa Tadeusz Szumielewicz oraz wielu żołnierzy Armii Krajowej ze Stalowej Woli. (fot. Fundacja KEDYW)

Ulica upamiętnia braci partyzantów

W Stalowej Woli, w północnej części dzielnicy Rozwadowa, znajduje się dziś ulica nazwana „ul. Braci Szumielewiczów“, ulica ta upamiętnia trzech braci, którzy stracili życie walcząc z Niemieckim najeźdźcą o wolną Polskę.

Cześć Jego Pamięci!

MW/Fundacja KEDYW

Bibliografia: Archiwum Muzeum Kierownictwa Dywersji Armii Krajowej (w organizacji), Mieczysław Potyrański „Historia Oddziału Partyzanckiego „Kmicica” – 0P-33″, Dionizy Garbacz „Brunatne Lata”, Stanisław Puchalski „Partyzanci Ojca Jana”.