Siły Zbrojne Polskiego Państwa Podziemnego

Armia Krajowa została powołana 14 lutego 1942 r. z rozkazu Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych na uchodźstwie gen. Władysława Sikorskiego. Pierwszym dowódcą został mianowany gen. Stefan Rowecki ps. „Grot”. Powołanie Armii Krajowej było wynikiem potrzeby usprawnienia działalności Związku Walki Zbrojnej (ZWZ), która wówczas pełniła role głównych Sił Zbrojnych Polskiego Państwa Podziemnego. Celem przemianowania ZWZ i utworzenie AK przez Polskie Państwo Podziemne było uporządkowanie i usprawnienie dotychczasowych struktur oraz scalenie różnych organizacji konspiracyjnych, które powstawały po klęsce Wojska Polskiego w wrześniu 1939 r. Polskie Państwo Podziemne powołaniem AK dążyło do stworzenia jednej wielkiej armii aby stawić czoła niemieckiemu okupantowi podczas II wojny światowej i by w odpowiednim momencie uderzyć w okupanta w ogólnopolskim powstaniu przy wsparciu aliantów.

Główną walkę AK stanowił sabotaż i dywersja, którą chwilę po utworzeniu AK uporządkowało w oddzielny pion Kierownictwa Dywersji tzw. „Kedyw”. AK oprócz dobrze zorganizowanego pionu dywersyjnego posiadała bardzo dobrze zorganizowaną siatkę wywiadu, pion propagandy oraz sądownictwo.

Armia Krajowa była fenomenem w skali świata, w swoim szczycie liczyła ponad 350.000 żołnierzy i stanowiła największą i najsprawniej zorganizowaną podziemną Armię w okupowanej przez Niemców Europie.

AK została rozwiązana 19 stycznia 1945 r. przez ostatniego Komendanta AK gen Leopolda Okulickiego.

MW / MKDAK