Był żołnierzem Wojska Polskiego II RP. Walczył w obronie Warszawy we wrześniu ’39 r. W czerwcu ’44 r. dowodził oddziałem NOW-AK „Ojca Jana” Franciszka Przysiężniaka podczas największej niemieckiej akcji przeciwpartyzanckiej na tzw. „Porytowym Wzgórzu”. Dzięki jego znajomości terenu zdołał wyprowadzić kilka tysięcy partyzantów z niemieckiej obławy. Zginął w ’54 r. w niewyjaśnionych okolicznościach na motocyklu.
Był w czasie okupacji żołnierzem Armii Krajowej jak jego trzech braci. Po wojnie został właścicielem kamienicy, w której działało pierwsze kino i w którym w 1943 r. dowództwo AK ulokowało tajną bazę Kierownictwa Dywersji Armii Krajowej tzw. Kedywu.
Wśród ofiar egzekucji było siedmiu żołnierzy Korpusu Zachodniego Armii Krajowej ze Stalowej Woli (woj. podkarpackie). Była to trzecia i ostatnia grupa żołnierzy stalowowolskiego KZ-AK, którą Niemcy rozstrzelali na przełomie 43-44 roku. Rozstrzelanie Polaków było odwetem za zlikwidowanie dwóch niemieckich policjantów przez żołnierzy AK w Pełkiniach.
Był żołnierzem Wojska Polskiego II RP. W czasie niemieckiej okupacji dowódcą oddziału NOW-AK „Ojca Jana” i komendantem dwóch okręgów antykomunistycznego Narodowego Zjednoczenia Wojskowego (NZW). W 1945 roku zwycięsko dowodził oddziałami NZW w tzw. „Bitwie pod Kuryłówką” – największej bitwie z sowieckim NKWD na ziemiach polskich.
Był żołnierzem Wojska Polskiego II RP. W ’39 r. walczył w kampani wrześniowej. Po kapitulacji powrócił w rodzinne strony i rozpoczął działalność w konspiracji. Po powołaniu AK wszedł w skład wywiadu AK krypt. „Wschód”. Jako pracownik kolei podejmował dywersję, dzięki której uratowało się wielu jeńców i Żydów z niemieckich transportów, które przejeżdżały przez stację kolejową w Rozwadowie.
mjr. Franciszek Przysiężniak ps. „Ojciec Jan” był żołnierzem Wojska Polskiego II RP. W czasie niemieckiej okupacji był dowódcą oddziału NOW-AK „Ojca Jana” i późniejszym komendantem antykomunistycznego Narodowego Zjednoczenia Wojskowego (NZW), początkowo w okręgu Rzeszów, a później pomorskiego XIII Okręgu NZW. W 1945 r. zwycięsko dowodził największej bitwie z sowieckim NKWD i komunistami w tzw. „Bitwie pod Kuryłówką” koło Leżajska na Podkarpaciu.
Józef Grodecki ps. „Lech” był żołnierzem Wojska Polskiego II RP. W czasie kampani wrześniowej ’39 r. walczył z Niemcami na terenach województwa Lwowskiego (dzisiejsze Podkarpackie). Po kapitulacji powrócił w rodzinne strony i został żołnierzem Armii Krajowej. Jako pracownik kolei podjął pracę w wywiadzie strategicznym AK krypt. „Wschód”, który funkcjonował na stacjach kolejowych Rozwadów – Tarnobrzeg – Sandomierz.
