W czasie niemieckiej okupacji był żołnierzem Narodowej Organizacji Wojskowej (NOW) w Stalowej Woli, a później żołnierzem dywersyjnego oddziału Korpusu Zachodniego. Zginął w niemieckiej egzekucji wraz z innymi żołnierzami KZ-AK w grudniu 1943 r. w Stalowej Woli.
W czasie niemieckiej okupacji była łączniczką i sanitariuszką NOW, AK i w NZW, któremu dowodził jej mąż Franciszek Przysiężniak ps. „Ojciec Jan”. W chwili śmierci była w siódmym miesiącu ciąży i miała zaledwie 22 lata.
W czasie okupacji była łączniczką i sanitariuszką w ZWZ i AK, początkowo w placówce Rejowiec na Lubelszczyźnie, później w „Kompani Warszawskiej” dowodzonej przez kpt. Tadeusza Sztumberka–Rychtera ps. „Żegota” oraz w oddziale NOW-AK „Ojca Jana” Franciszka Przysiężniaka, z którym w czerwcu ’44 r. walczyła w największej niemieckiej akcji przeciwpartyzanckiej na tzw. Porytowym Wzgórzu.
Był kapelanem stalowowolskiej Narodowej Organizacji Wojskowej oraz Armii Krajowej, nauczycielem tajnego nauczania, redaktorem prasy podziemnej i niezwykle zasłużonym dla konspiracji. Dzięki jego staraniom powstały dwa pierwsze kościoły w Stalowej Woli. Pierwszy wynegocjował u niemieckiego okupanta, drugi z komunistami.
Był w czasie niemieckiej okupacji żołnierzem Związku Walki Zbrojnej (ZWZ), później Armii Krajowej. W 1943 r. zagrożony aresztowaniem został skierowany do oddziału NOW-AK „Ojca Jana” Franciszka Przysiężniaka, w którym pozostał do końca okupacji. Z oddziałem ”Ojca Jana” walczył w największej bitwie z Niemcami na tzw. Porytowym Wzgórzu.
Był żołnierzem antyniemieckiej Narodowej Organizacji Wojskowej (NOW) i Armii Krajowej (AK). Po wejściu Sowietów dowódcą antykomunistycznego Narodowego Zjednoczenia Wojskowego (NZW). W 1946 r. skazany i zamordowany przez komunistów w więzieniu przy ul. Montelupich w Krakowie.
Był pracownikiem Zakładów Południowych (COP) i żołnierzem Armii Krajowej w Stalowej Woli. W 1944 r. został żołnierzem partyzanckiego oddziału NOW-AK „Ojca Jana” Franciszka Przysiężniaka. Zginął w 1944 r. w niewyjaśnionych okolicznościach.
