W czasie niemieckiej okupacji był mieszkańcem Pysznicy i lekarzem w Stalowej Woli. Wspomagał konspirację lecząc partyzantów z Narodowej Organizacji Wojskowej (NOW) i Armii Krajowej działających na północnym Podkarpaciu.
Był żołnierzem Wojska Polskiego II RP. Walczył w obronie Warszawy we wrześniu ’39 r. W czerwcu ’44 r. dowodził oddziałem NOW-AK „Ojca Jana” Franciszka Przysiężniaka podczas największej niemieckiej akcji przeciwpartyzanckiej na tzw. „Porytowym Wzgórzu”. Dzięki jego znajomości terenu zdołał wyprowadzić kilka tysięcy partyzantów z niemieckiej obławy. Zginął w ’54 r. w niewyjaśnionych okolicznościach na motocyklu.
Był pracownikiem Zakładów Południowych (COP) w Stalowej Woli, a później najmłodszym żołnierzem oddziału NOW-AK „Ojca Jana” Franciszka Przysiężniaka. Zginął w 1943 r. w niemieckiej obławie na oddział. Miał zaledwie 16 lat.
W czasie niemieckiej okupacji była łączniczką i sanitariuszką NOW, AK i w NZW, któremu dowodził jej mąż Franciszek Przysiężniak ps. „Ojciec Jan”. W chwili śmierci była w siódmym miesiącu ciąży i miała zaledwie 22 lata.
W czasie okupacji była łączniczką i sanitariuszką w ZWZ i AK, początkowo w placówce Rejowiec na Lubelszczyźnie, później w „Kompani Warszawskiej” dowodzonej przez kpt. Tadeusza Sztumberka–Rychtera ps. „Żegota” oraz w oddziale NOW-AK „Ojca Jana” Franciszka Przysiężniaka, z którym w czerwcu ’44 r. walczyła w największej niemieckiej akcji przeciwpartyzanckiej na tzw. Porytowym Wzgórzu.
W czasie niemieckiej okupacji początkowo był łącznikiem AK. Później przeszedł szkolenie w oddziale NOW-AK „Ojca Jana” Franciszka Przysiężniaka i został partyzantem oddziału. W ’43 r. został aresztowany przez Niemców i wywieziony do III Rzeszy. Do Polski powrócił w 1945 r.
Był pracownikiem Zakładów Południowych (COP) i żołnierzem Armii Krajowej w Stalowej Woli. W 1944 r. został żołnierzem partyzanckiego oddziału NOW-AK „Ojca Jana” Franciszka Przysiężniaka. Zginął w 1944 r. w niewyjaśnionych okolicznościach.
