mjr Marian Witold Szolc

8 września 1904 – 21 sierpnia 1941

Żołnierz Wojska Polskiego II RP
Organizator Służby Zwycięstwu Polski (SZP) w Stalowej Woli
Oficer Związku Walki Zbrojnej (ZWZ w Stalowej Woli)

Major Marian Witold Szolc urodził się 8 września 1904 roku w Częstochowie (woj. śląskie). Był synem Witolda i Jadwigi z Wasilewskich. Ochrzczony został u stóp Jasnej Góry w parafii św. Barbary w Częstochowie. Był żonaty z Elżbietą z d. Śliżewską.

Edukacja

Marian Szolc z zawodu był inżynierem konstruktorem. W 1925 roku ukończył Państwową Szkołę Średnią Techniczną Kolejową w Warszawie przy ul. Chmielnej (obecne Technikum nr 7 „Kolejówka” w Warszawie), po czym na chwilę wyjechał do Niemiec gdzie podjął naukę w Szkole Technicznej w Altenburgu. Tam przy okazji podszkolił swoją znajomośc języka niemieckiego.

Służba w Wojsku II RP

W 1924 roku ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu wołyńskim na Kresach Wschodnich uzyskując stopień podchorążego rezerwy artylerii. W latach 1926-1927 służył w 28 Pułku Artylerii Polowej w Zajezierzu koło Dęblina, gdzie otrzymał podoficerski stopień plutonowego podchorążego. W 1933 roku odbył 5 tygodniowe ćwiczenia oficerów rezerwy i następnie w 1934 roku odbył 4 tygodniowy ćwiczenia inżynieryjne w korpusie samochodowym 6 Batalionu Czołgów i Samochodów Pancernych w Centrum Wyszkolenia Czołgów i Samochodów Pancernych w Modlinie. W drugiej połowie lat trzydziestych służył w 27 pułku piechoty 7 Dywizji Piechoty w rodzinnej Częstochowie, gdzie uzyskał stopień majora.

Okres II RP

Marian Szolc po służbie w wojsku powrócił do Warszawy. Końcem lat trzydziestych pracował w Warszawie w Państwowych Zakładach Tele-Radiotechnicznych i później w Państwowych Zakładach Lotniczych. W 1938 roku przeprowadził się do województwa lwowskiego (obecnie woj. podkarpackie) gdzie budowane były Zakłady Południowe – Centralnego Okręgu Przemysłowego i przyzakładowe osiedle „Stalowa Wola”. 1 maja 1938 roku rozpoczął pracę jako inżynier w Zakładach Południowych (COP) w Stalowej Woli.

Okupacja i konspiracja

Po niemieckiej agresji na Polskę Marian Szolc został zmobilizowany do wojska i wyjechał ze Stalowej Woli. W czasie kampanii wrześniowej znalazł się w Warszawie. Tam nawiązał pierwsze konspiracyjne kontakty z byłymi oficerami Wojska Polskiego, którzy jeszcze przed zakończeniem kampanii wrześniowej, rozpoczęli 27 września 1939 roku tworzenie jednej z pierwszych tajnych organizacji wojskowych pod nazwą Służba Zwycięstwu Polski (SZP). SZP szybko zaczęłą organizować zbrojny ruch oporu i stała się zalążkiem podziemnej armii Polskiego Państwa Podziemnego.

Organizator SZP w Stalowej Woli

Już 3 października 1939 roku Marian Szolc powrócił do Stalowej Woli z jasnymi dyrektywami od powstającej warszawskiej konspiracji wojskowej. Miał on nawiązać kontakty z byłymi oficerami i żołnierzami WP i stworzyć pierwszą komórkę konspiracyjną na terenie Zakładów Południowych w Stalowej Woli. Ze względu na przemysł zbrojeniowy w Zakładach Południowych Stalowej Woli, Warszawie zależało pozyskać wojskowych pracowników ZP do swoich struktur i z tym jasno określonym celem do Stalowej Woli powrócił Marian Szolc, od razu przystępując do werbowania wojskowych inżynierów ZP do przyszłych struktur SZP.

Jeszcze przed końcem 1939 roku SZP wcielona została w powołany przez Rząd na emigracji Związek Walki Zbrojnej (ZWZ) i tak SZP w Stalowej Woli weszła w skład powołanej wówczas komendy powiatowej ZWZ o kryptonimie „San”.

Zamordowany w KL Auschwitz

Majorowi Marianowi Szolc nie dane było długo walczyć o wolną Polskę. Już 10 maja 1940 roku aresztowany został przez Niemców w Stalowej Woli i wkrótce przetransportowany został do więzienia w Tarnowie (woj. małopolskie). Stamtąd wywieziony został później do niemieckiego obozu KL Auschwitz do Oświęcimia (woj. małopolskie). Do Auschwitz przybył 29 lipca 1941 roku gdzie oznaczony został numerem obozowym 18818. Zginął w KL Auschwitz 21 sierpnia 1941 roku. Jak napisali Niemcy w dokumentacji obozowej, oficjalną przyczynę śmierci był „nieżyt jelit przy astenii”.

Odznaczenia

Major Witold Szolc za służbę w Wojsku Polskim II RP odznaczony był Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Zasługi. Posiadał także pamiątkowy Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości i ministerialny Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921, który otrzymywali wszyscy żołnierze II RP.

Cześć Jego Pamięci! 

MW / MKDAK

Bibliografia: Archiwum Muzeum Kierownictwa Dywersji Armii Krajowej (w organizacji), Dionizy Garbacz „Brunatne Lata’, Muzeum Auschwitz, Archiwum Technikum nr 7 – dawna „Kolejówka” w Warszawie, Michał Karaszewicz-Tokarzewski „1939 u podstaw tworzenia Armii Krajowej”, zbiory Centralnego Archiwum Wojskowego WBH.

© COPYRIGHT 2016-2024. Wszelkie Prawa zastrzeżone. Kopiowanie tekstów, zdjęć lub filmów bez zgody zabronione!