23 sierpnia obchodzony jest „Europejski Dzień Pamięci Ofiar Reżimów Totalitarnych”. Dzień pamięci obchodzony jest w rocznicę podpisania paktu, który wkrótce dał początek II wojnie światowej. Kilka dni po podpisaniu tajnego protokołu między Niemcami i Sowietami, Polska została zaatakowana z dwóch stron, a Polacy stali się pierwszymi ofiarami niespotykanego dotąd w historii świata ludobójstwa, wykonanego na polskiej ziemi przez Niemców i Rosjan. 

23 sierpnia 1939 roku w Moskwie podpisany został tajny protokół o nieagresji tzw. „Pakt Ribbentrop-Mołotow”. Podpisując pakt ministrowie spraw zagranicznych Niemiec i ZSRR – Joachim von Ribbentrop i Wiaczesław Mołotow – w imieniu swoich przywódców Adolfa Hitlera i Józefa Stalina dokonali podziału terytoriów państw Europy Środkowej i Wschodniej. Kilka dni później Polska została zaatakowana przez dwóch agresorów, od zachodu przez niemiecką III Rzeszę i kilka dni później od wschodu przez sowieckie ZSRR.

1 września 1939 r. Niemcy rozpoczynają anihilację Polski

Z dniem 1 września 1939 roku zapoczątkowane zostało kilkuletnie piekło Narodu Polskiego. Wkrótce po agresji na Polskę skapitulowało słabo przygotowane polskie wojsko i rozpoczęła się brutalna pięcioletnia niemiecko-sowiecka okupacja terytorium Polski. Niemcy po okupacji Polski szybko rozpoczęli planować eksterminację ludności polskiej na zajętych terenach nazywanych przez okupanta Generalnym Gubernatorstwem. Aresztowania, obozy koncentracyjne i egzekucje stały się w krótkim czasie powszechnym zjawiskiem i jedną z metod zastraszania i likwidowania Polaków. W tej sytuacji, władze Polski Podziemnej na uchodźstwie podjęły decyzję o rozpoczęciu walki z okupantem jako odwet. Walkę z okupantem podjęli żołnierze i cywile z różnych formacji i środowisk politycznych, którzy w większości stanowili w ostatniej fazie okupacji Armię Krajową (AK).

17 września 1939 r. atakują od wschodu Rosjanie

16 dni po niemieckiej agresji do IV rozbioru Polski przystąpił sowiecki agresor, który w ramach tajnego paktu zajął wschodnią część II RP. Na Kresach Wschodnich zajętych przez Sowietów i Armię Czerwoną, sowiecka administracja i NKWD przystąpiła szybko do masowych deportacji polskiej ludności tamtych terenów. Szacuje się, że od lutego 1940 roku do czerwca 1941 roku Sowieci wywieźli ponad 760 000 Polaków do obozów w głąb Rosji. Więźniowie tych obozów byli później zmuszani do niewolniczej pracy m.in. w kopalniach i przy wyrębie lasów. Do dziś nie jest znana liczba polskich ofiar głodu, mrozu i wycieńczenia. W czasie gdy Sowieci wywozili cywilów do ciężkich prac, sowieckie NKWD rozstrzeliwało inteligencję i żołnierzy Wojska Polskiego. Historycy szacują, że około 22 000 osób, w tym ponad 14 700 polskich oficerów WP wziętych zostało do niewoli i zostało później rozstrzelanych w tzw. „Zbrodni Katyńskiej”.

Planowa eksterminacja Polaków

Przez ponad 5 lat na terenach Polski trwało piekło jakiego dotąd nie widział świat i jakiego nie doznało żadne inne państwo. Polska straciła ok. 5 500 000 – 6 000 000 obywateli. Szacuje się, że rąk najeźdźców zginął co piąty Polak, około 220 osób na każdy 1000 mieszkańców II RP.

MW / MKDAK

Bibliografia: Archiwum Muzeum Kierownictwa Dywersji Armii Krajowej (w organizacji), Stanisław Kopf i Stefan Starba-Bałuk „Armia Krajowa Kronika Fotograficzna”.

© 2016-2025 MKDAK. Wszelkie Prawa zastrzeżone. Kopiowanie tekstów, zdjęć lub filmów bez zgody zabronione!