W czasie niemieckiej okupacji był żołnierzem Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej w Rozwadowie. Po wojnie z Niemcami dołączył do antykomunistycznej konspiracji za co w PRL był więziony i brutalnie represjonowany przez komunistów. Nigdy nikogo nie zdradził. Zmarł w 1972 roku, nie dożył wolnej Polski.
W czasie niemieckiej okupacji był pracownikiem niemieckich zakładów zbrojeniowych „Stahlwerke Braunschweig GmbH – Werk Stalowa Wola” w Stalowej Woli i żołnierzem Kedywu Armii Krajowej. Gdy w ’44 r. został aresztowany podczas niemieckiej obławy, zdecydował się zostać konfidentem. Na chwilę sprawa ucichła bo kończyła się niemiecka okupacja, ale polskie podziemie nie zapomniało jego zdrady.
Gdy 1 sierpnia 1944 roku w tzw. godzinę „W” w Warszawie wybuchało Powstanie Warszawskie, o godz. 17.00 do Stalowej Woli (woj. podkarpackie) wkroczyły pierwsze oddziały sowieckiej Armii Czerwonej. W rejonie ulic Mickiewicza i Staszica doszło do pierwszych starć Sowietów z Niemcami. Walki na terenie Stalowej Woli trwały do następnego dnia, w czasie walk spłonęło kilka budynków, w tym Ratusz w Rozwadowie.
Do końca lipca 1944 roku Niemcy zdołali mocno osłabić struktury Armii Krajowej w obwodzie niżańsko-stalowowolskim rozpracowując i aresztując wielu żołnierzy obwodu. Większość oddziałów AK w obwodzie nie była w stanie podjąć zamierzonych działań w ramach akcji „Burza”. W Stalowej Woli nie udało się AK zabezpieczyć miasta i Zakładów Południowych (COP). Ale pomimo tak dużych problemów organizacyjnych w obwodzie udało się pod kierownictwem Kedywu wyzwolić samodzielnie przynajmniej jedną miejscowość – miasto Rudnik nad Sanem.
Niemcy przeczuwając zbliżającą się klęskę na wschodnim froncie i słysząc o nacierających w stronę Stalowej Woli wojskach sowieckich, rozpoczęli końcem lipca 1944 r. demontować i wywozić maszyny oraz wyposażenie „Stahlwerke Braunschweig GmbH – Werk Stalowa Wola”. Choć niemiecka okupacja w okolicy Stalowej Woli dobiegała końca, Niemcy nie przestawali polować na żołnierzy polskiego podziemia do samego końca.
Latem 1942 roku na terenie okupowanej Polski Niemcy przystąpili do realizacji planu zatwierdzonego w styczniu 1942 roku przez niemieckie władze podczas tzw. Konferencji w Wannsee. Plan „Ostatecznego Rozwiązania Kwestii Żydowskiej” zakładał rozpoczęcie masowej eksterminacji Żydów głównie w obozach zagłady.
Był żołnierzem Wojska Polskiego II RP, walczył w obronie Warszawy we wrześniu ’39 r. W czasie niemieckiej okupacji był aresztowany i przewieziony pierwszym transportem do KL Auschwitz, z którego udało mu się wydostać. W ’43 r. został dowódcą Kedywu Armii Krajowej Obwodu Nisko-Stalowa Wola. Zginął w ’44 r. bohaterską śmiercią osłaniając swoich żołnierzy w czasie obławy na Kedyw w Rozwadowie.
